Jacek Sikora
(1964-)
Urodził się w 1964 roku w Trzyńcu. Obecnie mieszka w Czeskim Cieszynie. Jest synem zaolziańskiego poety Władysława Sikory. Absolwent Polskiego Gimnazjum w Czeskim Cieszynie oraz studiów dziennikarskich na Uniwersytecie Karola w Pradze. Był redaktorem „Głosu Ludu“ oraz katowickiego miesięcznika „Śląsk“. Obecnie pracuje w redakcji publicystycznej Czeskiego Radia w Ostrawie. Zadebiutował w 1985 roku na łamach almanachu „Spotkanie“. Tworzy poezję w formie osobistego pamiętnika lirycznego, czerpiąc głównie ze wspomnień z dzieciństwa oraz z atmosfery lat studenckich w Pradze. Ważnym motywem w jego twórczości jest również motyw Zaolzia jako tzw. małej ojczyzny, częsty temat u prawie wszystkich autorów jego pokolenia.
Więcej o autorze w rozdziale „Motyw małej ojczyzny. Polemika zaolziańskością. Poszukiwanie tożsamości“.
Dzieła
„Nocne latarnie“ (1995) – tomik poetycki (wspólnie z Januszem Klimszą)
„Za późno na wiosnę” (2007) – tomik poetycki
Fragmenty
Guty
Prosiłem puszczyka
by z lasu odleciał
i słowo śmierci
odniósł gdzieś daleko
Nie chciało nam się umierać
przy gitarze
i liczyć trupów
znad rumu
Rano
gdy wstaliśmy na kacu
mijało nas auto policyjne
później karetka
w końcu smutny karawan
Dziś wiem –
zabiłem człowieka
błagając śmierć i ptaka
by nas zostawili w spokoju
I tylko puszczyk
śmieje się co noc
Dworcówka w Nawsiu
Powoli piana spływa
w popiół na serwecie
Brzozy odleciały do wspomnień
Turyści po szybach
pejzaże malują
a wiatr liście zawiewa do gospód
Poezjo wiecznych odlotów
(J. Sikora, Za późno na wiosnę, Czeski Cieszyn 2007)
< Gustaw Sajdok Władysław Sikora >
